Choroba Leśniowskiego-Crohna (chL-C) charakteryzuje się przewlekłym procesem zapalnym, który może obejmować każdy odcinek przewodu
pokarmowego, od jamy ustnej aż do odbytu. Etiopatogeneza tej choroby nie jest jasna. Choroba ma charakter wieloletni oraz występują naprzemienne
okresy zaostrzeń i remisji. Wśród czynników predysponujących wymienia się czynniki immunologiczne, środowiskowe i genetyczne.
W terapii chL-C obok leczenia farmakologicznego i chirurgicznego ważną rolę odgrywa terapia żywieniowa. Jednym z głównych problemów
klinicznych u pacjentów z chL-C są niedobory pokarmowe, które w konsekwencji prowadzą do rozwoju niedożywienia. Wśród metod leczenia
żywieniowego wyróżnia się żywienie doustne, dojelitowe i pozajelitowe. Żywienie pozajelitowe w porównaniu do żywienia dojelitowego,
charakteryzuje się podobną skutecznością, a zalecenia jego stosowania ograniczają się do przypadków znacznego niedożywienia oraz okresu
przed- i pooperacyjnego. Zalecaną metodą terapii żywieniowej jest żywienie enteralne, które jest najbardziej fizjologicznym sposobem podaży
pokarmu i działa stymulująco na regenerację nabłonka jelitowego. W publikacji omówiono charakterystykę chL-C oraz rolę terapii żywieniowej
w leczeniu tej jednostki chorobowej. (Gastroenterol. Pol., 2010, Vol. 17, No. 4, p. 300-303)
